Βρισίδι, αυτοκτονία, εστιατόριο, Ρεζίν, Ναρούτο

Η μέρα μου ξεκίνησε με βρισίδι στο Γ12. Ένας πανηλίθιος κατέβαζε ατελείωτο βρισίδι στον οδηγό σε όλη την διάρκεια της διαδρομής. Η αιτία? Επειδή ο οδηγός ακολούθησε τους κανόνες και δεν επέτρεψε σε μια κυρία με καρότσι λαϊκής ν'ανέβει στο λεωφορείο. Επιτρέπονται μόνο αναπηρικά καροτσάκια και καροτσάκια μωρών. Για μισή ώρα ακούγαμε αυτόν τον επιβάτη να βρίζει με πανέμορφες λεξούλες τον εξαιρετικά υπομονετικό οδηγό. Δεν άντεξα και σε μια φάση γύρισα πίσω και τού'πα να σκάσει.

Στην συνέχεια μπήκα στο πολυαγαπημένο 608 και ανεβαίνοντας την Παπάγου πέτυχα αυτοκτονία σε εξέλιξη. Ένας μεσήλικας θα πηδούσε απ'το μπαλκόνι 5ου ορόφου. Χαμός από κάτω, αστυνομία, περίεργοι περαστικοί κλπ. Μην ρωτάτε, δεν ξέρω τι έγινε τελικά.

Φτάνω σχολή, κάνω απίστευτα γρήγορα τις δουλειές μου στην γραμματεία [κάποιος φούρνος σίγουρα γκρεμίστηκε] και μετά βρίσκω Φούντα, Μπουγάτσα και Σαλαμάνδρα και πάμε εστιατόριο. Αχ. Αυτή η μυρωδιά μου είχε λείψει απίστευτα. Τώρα πια μου βρωμάει, αλλά στην διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων μού άνοιγε την όρεξη :-P Καθίσαμε λοιπόν με τις ώρες και λέγαμε την μία μαλακία μετά την άλλη, τα νέα μας και όχι μόνο. Πέτυχα και άλλον έναν φίλο εκεί πέρα.

Έπειτα είχαμε ορεξούλες για καφέ. Μπαίνουμε στο λεωφορείο για κέντρο και ξεσπάει μια νεροποντή άστα να παν. Οι δρόμοι έγιναν ποτάμια σε δευτερόλεπτα κι εμένα μ'έπιασε απελπισία γιατί φαινόταν ότι θα ακυρωνόταν κάτι που είχα κανονίσει για μετά. Και ναι, ακυρώθηκε. Οπότε πήγα με τα γκερλς στην Ρεζίν να θυμηθούμε τα παλιά. Κόλαση αυτή η ζεστή σοκολάτα.

Μετά έκανα κάτι βολτούλες στο κέντρο και ξαναπήρα το Γ12 για την επιστροφή. Κορυφαία στιγμή: Μας προσπερνάει ένας με μηχανάκι κραυγάζοντας "ΝΑΡΟΥΤΟ ΝΑΡΟΥΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ".

The end.