Black Swan review

----Προσοχή! Υπάρχουν και σποϊλεράκια τριγύρω.----


Ο Darren Aronofsky είναι στο top 3 αγαπημένων μου σκηνοθετών και για ακόμα μια φορά λάτρεψα την σκηνοθεσία του.
Το Black Swan είναι σίγουρα καλογυρισμένο, με σκηνές απίστευτα δεμένες η μία με την άλλη, δυνατά και γρήγορα πλάνα που δεν σε κάνουν να βαρεθείς. Δύσκολο όμως να τα χαρακτηρίσω και τρομακτικά όπως έχουν πει άλλοι. Ζήτημα -για μένα πάντα- να είχε κανα δυο πιο τρομακτικά πλάνα. Συγκεκριμένα μου άρεσαν τα διάφορα zoom που έκανε π.χ. στα παπούτσια του μπαλέτου, στα μάτια, στην σπασμένη μπαλαρίνα, στην πλάτη της Lily (Mila Kunis).
Οπότε για να συνοψίσω, σκηνοθετικά βάζω κλασσικά στον κύριο Aronofsky άριστα 10/10.



Πάμε τώρα στην πλοκή και τα θέματα που διαπραγματευόταν.
Εδώ θα αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω την λέξη "υπερεκτιμημένη".
Δεν είδα ένα σενάριο που καταπιάνεται με κάτι πιο καινούργιο, ίσα ίσα που διέκρινα κάποια επανάληψη.

Πιο συγκεκριμένα, αυτή η εμμονή που είχε η Nina (Natalie Portman) με την εμφάνισή της, με το να είναι η καλύτερη, με το να αρέσει απόλυτα ο χορός της μου θύμισε αρκετά την περίπτωση της μητέρας του Harry πίσω στο Requiem for a Dream. Και οι 2 γυναίκες ήθελαν να δείχνουν όμορφες και να είναι οι καλύτερες σε ό,τι κάνουν και γι'αυτό έφτασαν στα άκρα. Απ'τη μια μεριά η μητέρα του Harry έφτασε στην ανορεξία ώστε να χωρέσει στο αγαπημένο της κόκκινο φόρεμα και να εντυπωσιάσει τον κόσμο γύρω της και απ'την άλλη η Nina ήθελε να είναι η καλύτερη και ως White και ως Black Swan και όλοι να παραδεχτούν το πόσο τέλεια και εκφραστική μπαλαρίνα είναι. Τελικά όμως η Nina στοιχειώνεται από τις φοβίες της έτσι όπως ακριβώς γίνεται και με την περίπτωση της μητέρας του Harry. Η Nina επίσης έχει το στοιχείο της αυτοκαταστροφής σε σημείο του να βλάπτει η ίδια ασυναίσθητα ίσως το σώμα της με γρατσουνιές κλπ. Και οι 2 γυναίκες οδηγούνται σιγά σιγά προς την καταστροφή.

Βλέποντας λοιπόν αυτή την ομοιότητα και νιώθοντας ήδη απ'την αρχή τι θα συμβεί στο τέλος, η ταινία δεν κατάφερε να με παρασύρει όπως έκαναν οι προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη. Μου φάνηκε αρκετά αναμενόμενη βλέποντας τις παραισθήσεις, τις εμμονές και τις φοβίες της Nina και προς τα που την οδηγούσαν.

Τελικά η Lily μάλλον δεν έκανε τίποτα απ'όλα τα κακά που φανταζόταν η Nina ότι της είχε κάνει. Απλά η Nina ήταν εσωτερικά τόσο αδύναμη και ανασφαλής που έβλεπε παντού γύρω της εχθρούς που ήθελαν τον ρόλο της στην παράσταση...και στο τέλος η αυτοκαταστροφικότητα και οι εμμονές της την οδήγησαν στο να βλάψει στον μεγαλύτερο βαθμό τον ίδιο της τον εαυτό. Στο τέλος της παράστασης η Nina για άλλη μια φορά αναζητεί την επιβεβαίωση ότι ήταν τέλεια, η καλύτερη χορεύτρια. Και αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της.



Όσον αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών δεν το συζητώ. Σφιχτοδεμένο cast που ο καθένας ήταν άψογος στον ρόλο του και όλοι μαζί έδεναν πολύ όμορφα. Η Portman και η Kunis σίγουρα αξίζουν βραβεία για την συγκεκριμένη ταινία. Φάνηκε ότι το δούλεψαν αρκετά τα κορίτσια, χρειάστηκε αρκετός κόπος για να μεταμορφωθούν σε φτασμένες μπαλαρίνες και γι'αυτό μπράβο τους. Με έπεισαν και ήταν τόσο εκφραστικές..και κούκλες φυσικά! Επίσης, του Vincent Cassel του πήγαινε ο ρόλος του δασκάλου χορού με πιο...πονηρό βλέμμα.

Η μουσική του Black Swan καθηλωτική σε κάθε λεπτό. Από τις γνωστές αγαπημένες συνθέσεις του Pyotr Ilyich Tchaikovsky (κοιτάχτε που ξαφνικά θα επανέλθει στην μόδα ο συνθέτης και θα γεμίσει τα charts του last.fm :P) μέχρι τις πάντα προσεγμένες και ταιριαστές συνθέσεις του Clint Mansell που πρέπει νά'ναι αδελφή ψυχή του Aronofsky μετά από τόσες πετυχημένες συνεργασίες. Άριστα λοιπόν και όσον αφορά το soundtrack.



Οπότε το μόνο στοιχείο που με χάλασε σ'αυτή την ταινία ήταν ότι την βρήκα αρκετά αναμενώμενη έχοντας δει προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη και γι'αυτό και υπερεκτιμημένη. Περίμενα να το μεγάλο μπαμ δηλαδή μετά κιόλας από κριτικές που είχα διαβάσει πριν την δω. Αλλά όχι, δεν ξαφνιάστηκα και δεν με τύλιξε η ταινία στον κόσμο της. Την είδα φυσικά ευχάριστα ως το τέλος και την απόλαυσα χάρις στην σκηνοθεσία και τις ερμηνείες αλλά το σενάριο με οδηγεί στο να της κόψω μερικούς βαθμούς.

8-/10 και ελπίζω στο μέλλον ο σκηνοθέτης που εξειδικεύεται στα requiem των ηρώων του να με ενθουσιάσει ακόμα πιο πολύ :)