Εργαλείο ή στρείδι;

Πάλι πέρασε κάμποσος καιρός απ'την τελευταία μου ανάρτηση.
Νιώθω ότι η κούραση λόγω δουλειάς κυρίως αλλά και κάποια συγκεκριμένα περιστατικά με έχουν κουράσει και στεναχωρίσει τόσο πολύ που δεν έβρισκα όρεξη να γράψω τίποτα στο μπλογκ μου.

Νιώθω ότι θέλω να ξεσπάσω ξαφνικά για τόσα διαφορετικά πράγματα.
Να βρίσω όσα μαλακισμένα άτομα πέρασαν απ'τη ζωή μου και μου δημιούργησαν διάφορα κόμπλεξ.
Να κράξω όσα αγόρια κλαίγονται/γκρινιάζουν σαν γκομενίτσες.
Να κράξω και τις ίδιες μου τις φίλες που μ'αφήνουν στην άκρη και ξεχνούν να μοιραστούν μαζί μου τα νέα τους, τις ανησυχίες και τα μυστικά τους.
Να φωνάξω για όλα όσα με πνίγουν.
Να εξαφανίσω επιτέλους τις ανασφάλειές μου.

Είναι σαν να έχω να πω τόσα πολλά και όμως για χρόνια τα κρατάω μέσα μου και μπορεί τελικά ούτε οι κοντινοί μου άνθρωποι να μην με ξέρουν καλά καλά. Το κατάλαβα συγκεκριμένα όταν είδα το βλέμμα του Χ. μετά από ένα απίστευτο ξέσπασμά μου όσον αφορά το παρελθόν μου. Ξαφνιάστηκε. Πολύ.

Ναι ισχύει, είναι μερικά πράγματα, κυρίως λόγια και εικόνες απ'τα παλιά που αν τα εκφράσω είμαι σίγουρη ότι θα πληγωθώ απ'την αρχή και θα απελπιστώ. Γι'αυτό επιλέγω να τα κρατάω μέσα μου. Αλλά το τελευταίο ξέσπασμα δεν κατάφερα να το συγκρατήσω και ξαφνικά έγινα διάφανη μπροστά του. Ήταν σαν να μπορούσε να διαβάσει μέρος της ζωής μου. Και ξαφνιάστηκε επειδή είναι περίεργο το τί μπορεί να κρύβει τελικά μια κοπέλα που γενικά είναι μες στην τρέλα και χαρούμενη και κοινωνική.

Έτσι είναι όμως.
Πιστεύω ότι όλοι έχουμε κρατήσει κάποια πράγματα φυλαγμένα σε κλειδωμένα κουτάκια μες στο μυαλό μας που τα έχουμε μόνο για προσωπική μας χρήση και πρέπει να βρεθούμε σε πάρα πολύ αδύναμη στιγμή για να τ'αποκαλύψουμε και να εκτεθούμε στους κοντινούς μας ανθρώπους.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι ανοιχτό βιβλίο. Και είναι κρίμα γιατί π.χ. οι φίλες μου δεν θα μπορούν να το πιστέψουν ότι τελικά δεν με γνωρίζουν τόσο καλά μετά από τόσα χρόνια. Θα φανώ η σνομπ που δεν εμπιστεύεται κανέναν. Όμως δεν πάει έτσι και δεν μπορώ και να το εξηγήσω γαμώτο...

Χ. τί να πω...νιώθω ακόμα αμήχανα που είδες κι έναν άλλον μου εαυτό τις προάλλες. Εκτιμώ απίστευτα όμως την κατανόηση που έδειξες μετά και αυτή την αγκαλιά σου που τόσο χρειαζόμουν.

Αυτά τα γενέθλια πήγαν κατά διαόλου τελικά. Γαμώ τα 23 και την κρίση μου.