Ρύθμισα το νερό -καυτό.
Και καθώς κυλούσε πάνω μου ένιωθα το δέρμα να τραβάει και να κοκκινίζει.
Και καθόμουν εκεί, μισή ώρα τουλάχιστον.
Οι σκέψεις έτρεχαν όπως το νερό.
Τα τελευταία πέντε χρόνια περνούσαν από μπροστά μου σε fast forward.
Χωρίς νοσταλγίες, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς περιττά δάκρυα.
Είχαν μετατραπεί όλα τα γεγονότα σε ασπρόμαυρες εικόνες.
Με λεζάντες.
Περασμένες εξεταστικές, η θέα απ'τον 9ο της Φιλοσοφικής,
Κάποια σκόρπια βλέμματα, κάποιες σκόρπιες ατάκες,
Τα Εξάρχεια, οι μοναχικοί περίπατοι,
Εκείνη η περίεργη Πρωτοχρονιά με τις τυχαίες συναντήσεις,
Το ταξίδι στο νησί, το ξενοδοχείο των δύο,
Παλιοί φίλοι, κορμιά που λικνίζονταν,
Η κιθάρα, θάνατοι και σκοτάδι.
Έκλεισα τα μάτια και έριχνα το νερό πάνω τους να τσούξουν.
Κι άλλο.
Κι άλλο.
Κι ενώ ξέβγαζα τα μαλλιά μου σκεφτόμουν ότι πάντα πάνω τους ξεσπούσα τελικά.
Κι ενώ κυλούσαν οι τελευταίες καυτές σταγόνες στο κορμί μου χαμογέλασα.
Το κορμί χαλάρωσε. Το μυαλό μούδιασε. Τα βλέφαρα έγιναν ασήκωτα. Και τα χέρια ολοκλήρωσαν αυτό το κειμενάκι.
