"Θα με δεις απέναντι απ'την πλατεία. Έλα σε παρακαλώ..."

Σας έχει τύχει ποτέ να κλαίτε καθισμένοι στο πεζοδρόμιο σε πολυσύχναστη μεριά της πόλης;
Και να σας προσπερνάνε όλοι είτε καρφώνοντας το βλέμμα τους είτε αδιαφορώντας για την πάρτη σας;
Και να ενδιαφέρεται και να σας πλησιάζει μόνο ένας ξένος, ένας μετανάστης;


Αυτές οι ερωτήσεις είναι η απάντησή μου σε όσους λένε όχι οι Έλληνες δεν έχουν χάσει την ανθρωπιά τους και ότι πάντα θα ενδιαφερθούν να βοηθήσουν κάποιον άνθρωπο στον δρόμο.
IMO, η ανθρωπιά έχει αντικατασταθεί απ'τον φόβο και την αδιαφορία.

2-3 φορές μού'χει τύχει να κάτσω και να κλάψω ανάμεσα στο πλήθος και κάθε φορά πλησίασε και έκατσε κοντά μου ένας ξένος για να προσφέρει λίγα λόγια παρηγοριάς.

Hamur από την Δαμασκό, τα λόγια σου ήταν τόσο ζεστά και αληθινά τις προάλλες που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ μου. Και μου προσέφερες και τσιγάρο της παρηγοριάς όμως δεν καπνίζω.. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, ευχαριστώ που μου κράτησες παρέα όσο χρειαζόταν μέχρι να με βρει ο Χ., ευχαριστώ που, αν και δεν με ξέρεις, μοιράστηκες κι εσύ μαζί μου μερικά προβλήματά σου. Να είσαι καλά και εύχομαι σύντομα να καταφέρεις να δεις την οικογένειά σου.