"Ψυχραίμησες?"

Με ρώτησες. Κι εγώ σε φάση πανικού έτρεξα και κρύφτηκα στο μπάνιο. Όχι, δεν γινόταν να "ψυχραιμήσω" τόσο εύκολα. Ο τόνος της φωνής σου όμως ήταν τόσο ζεστός. Και η αγκαλιά σου ήταν το καλύτερο φάρμακο για μένα. Σε παρακαλώ, αγκάλιαζέ με όταν φοβάμαι. Γιατί είμαι μια κομπλεξική φοβιτσιάρα, τά'χουμε ξαναπεί αυτά. Και ξέρεις ε? Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι το να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο, αχαλίνωτο.