1:34

Snow.
Falling lonely as ever.
Snow.
Dark and cold and delicate.
Like a porcelain doll
abandoned on a remote shelf.

Snow.
You know me so well.
Snow.
You're the cotton veil
covering me and my sins.
Wishing me goodnight.


1:36

Still alive?

Yeap, πάλι εδώ. Μετά από μήηηηηνες και μήηηηηνες.

Και με πολλά νεύρα και ένα μυαλό μπουρδέλο και μια καρδιά κομμάτια.

Το μπέρδεμα σαν να μην έχει τελειωμό κι εγώ να μην με αναγνωρίζω. Ντρέπομαι. Δεν είμαι ο εαυτός μου πια.


Αλλά θέλω όλα να μπουν σε μια σειρά. Θέλω να βάλω μια τάξη στα προσωπικά μου επιτέλους. Βαρέθηκα.

Και απογοητεύτηκα.

My inner voice is screaming right now.
My hands are bound by an invisible string of painful thoughts.
My eyes are burning with tears of anger and desperation.
This night is going to be long and lonely...

Το μπάνιο

Ρύθμισα το νερό -καυτό.
Και καθώς κυλούσε πάνω μου ένιωθα το δέρμα να τραβάει και να κοκκινίζει.
Και καθόμουν εκεί, μισή ώρα τουλάχιστον.

Οι σκέψεις έτρεχαν όπως το νερό.
Τα τελευταία πέντε χρόνια περνούσαν από μπροστά μου σε fast forward.
Χωρίς νοσταλγίες, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς περιττά δάκρυα.
Είχαν μετατραπεί όλα τα γεγονότα σε ασπρόμαυρες εικόνες.
Με λεζάντες.

Περασμένες εξεταστικές, η θέα απ'τον 9ο της Φιλοσοφικής,
Κάποια σκόρπια βλέμματα, κάποιες σκόρπιες ατάκες,
Τα Εξάρχεια, οι μοναχικοί περίπατοι,
Εκείνη η περίεργη Πρωτοχρονιά με τις τυχαίες συναντήσεις,
Το ταξίδι στο νησί, το ξενοδοχείο των δύο,
Παλιοί φίλοι, κορμιά που λικνίζονταν,
Η κιθάρα, θάνατοι και σκοτάδι.

Έκλεισα τα μάτια και έριχνα το νερό πάνω τους να τσούξουν.
Κι άλλο.
Κι άλλο.
Κι ενώ ξέβγαζα τα μαλλιά μου σκεφτόμουν ότι πάντα πάνω τους ξεσπούσα τελικά.
Κι ενώ κυλούσαν οι τελευταίες καυτές σταγόνες στο κορμί μου χαμογέλασα.


Το κορμί χαλάρωσε. Το μυαλό μούδιασε. Τα βλέφαρα έγιναν ασήκωτα. Και τα χέρια ολοκλήρωσαν αυτό το κειμενάκι.

Insomniac...again!

Κράχτε με ελεύθερα.
Δεν θά'πρεπε να είμαι ξύπνια τέτοια ώρα. -_-
Fuck...και ποιός ξυπνάει το πρωί;

Keep flying

Θ'αντέξω.
Θα ξαναγεννηθώ απ'τις στάχτες μου.
Θα προσπαθήσω να πετάξω.

Και χέστηκα για τους κεραυνούς εκεί ψηλά.

Τα ζώα

Πόσες φορές έχουμε πει έναν άνθρωπο ζώο πάνω στα νεύρα μας, είτε από μέσα μας είτε στα μούτρα του/της.
Χωρίς όμως να καταλαβαίνουμε πόσο άδικο είναι αυτό για τα ίδια τα ζώα, τα οποία μας δίνονται ολοκληρωτικά με αντάλλαγμα και μόνο την αγάπη μας.

Οι άνθρωποι όμως είναι άλλη κατηγορία. Έχουν άλλα κίνητρα, κάνουν καχύποπτες σκέψεις, πετάνε προσβολές, αντιδρούν με τελείως απρόβλεπτο τρόπο, ζητούν άπειρα ανταλλάγματα.

Πολύ φοβάμαι ότι έχει ξεχαστεί η απλότητα και αγνότητα ορισμένων συναισθημάτων και ο σεβασμός. Άραγε πόσοι/πόσες υπάρχουν εκεί έξω που να χαρακτηρίζονται ακόμα απ'αυτά τα πράγματα; Και οι λίγοι που θα υπάρχουν βέβαια ίσως να θεωρούνται απ'τους πολλούς αφελείς και ονειροπόλοι που ζουν στον δικό τους κόσμο. Είναι πανεύκολο να χαρακτηρίσουμε κάποιον αφελή, ρομαντικό ή ακόμα και βλάκα επειδή δεν σκέφτεται και δεν αντιμετωπίζει τις καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο μ'εμάς. Είναι τόσο μα τόσο εύκολο να βάζουμε ταμπελάκια από δω και από κει και να μην το ψάχνουμε περισσότερο.

Αυτό που μ'αρέσει σε μερικά ζώα είναι η αφοσίωσή τους, η ηρεμία τους, η αγάπη που προσπαθούν να εκφράσουν με ένα απλό τρίψιμο γύρω απ'το πόδι μας, με ένα γουργουρητό ή ένα χαρούμενο γάβγισμα. Ή το γεγονός ότι όσο ζουν θα είναι εκεί για μας, στο πλευρό μας, στην αγκαλιά μας και θα μας κοιτάνε στα μάτια. Γιατί πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια...



Ναι, αναζητώ στη ζωή μου μια απλότητα και γαλήνη που τελικά διαπιστώνω ότι μου έλειπε καιρό τώρα. Πλέον ξέρω τί θέλω, ξέρω ποιά είναι τα όρια της ανεκτικότητας και της υπομονής μου. Αλλά δεν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να βρω αυτό που θέλω :P ίσως στην αγκαλιά μιας γάτας, ποιός ξέρει;