29 Οκτ 2010

Η απόσταση, μέρος 1ο (γιατί έχω ακόμα να βιώσω αρκετά μάλλον)

Δεν γνωρίζω πόσοι από σας κάνετε συνειδητά σχέσεις εξ'αποστάσεως και γουστάρετε, πάντως εγώ δεν θα τό'κανα ποτέ. Τον άνθρωπό μου τον θέλω κοντά μου οπωσδήποτε. Δεν γουστάρω η επαφή μας νά'ναι μόνο μέσω msn και κινητών τηλεφώνων, δεν θα το άντεχα...

Και από χθες είμαι στην δυσάρεστη θέση να βιώνω αναγκαστικά την αλλαγή και την απόσταση, μιας που ο φαντάρος πήρε μετάθεση στο τελευταίο παγωμένο χωριό του Έβρου και ένας θεός ξέρει πότε θα τον ξαναδώ. Πραγματικά δεν ξέρω πώς και αν θα τα καταφέρουμε και οι 2 μας. Για μένα είναι μεγάλη δοκιμασία που όμως δεν γίνεται να την γλιτώσω.

Σε κάποιον/α που έχει ξαναπεράσει παρόμοια κατάσταση ίσως να μην του/της φαίνεται βουνό αλλά εγώ έχω αρχίσει να νιώθω ένα απίστευτο κενό μέσα μου σε συνδυασμό με μια ανησυχία και θλίψη. Μου έχει φύγει η διάθεση και δεν ξέρω πώς θα πηγαίνω πλέον στη δουλειά. Τα παιδιά δεν πρέπει να με δουν έτσι και να τα επηρεάσει η δική μου νταουνιασμένη φάτσα. Και εννοείται δεν μπορώ να λέω συνέχεια στον φαντάρο ότι μου λείπει και ότι ανησυχώ για το πώς περνάει. Πρέπει να εμψυχώνω και τον ίδιο. Ουφφφφφ ας πάρω μια ανάσα.

Επίσης, γαμώ την γκαντεμιά μου, υπάρχει κωλόμπαρο στο χωριουδάκι. Και έτσι ζηλιαρόγατο που είμαι άαααντε να προσπαθήσω να μην σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Το θετικό είναι ότι ενημερώθηκα πως οι Βουλγάρες που δουλεύουν εκεί είναι μέτριες ή κάτω του μετρίου :P πάλι καλά να λέμε.
Αυτή την στιγμή στο μυαλό μου δίνουν μάχη η δεσποινίς Εμπιστοσύνη με την δεσποινίς Ανησυχία/Ζήλεια. Δεν ξέρω ποια θα νικήσει στο τέλος :P


AAAAAAAAAAARGHHHHHH ΑΤΙΜΟ ΦΑΝΤΑΡΙΛΙΚΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!

9 Οκτ 2010

Γαλάτσι it is

Πλέον κάθε μέρα [απ'τις καθημερινές] θα βλέπετε το Εργαλείο φορτωμένο με βιβλία στο ένα χέρι και Jacobs Ice Presso στο άλλο να περπατάει την Βεΐκου με βλέμμα χαμμένο, ονειροπόλο...πηγαίνοντας για δουλειά.

Το κακό είναι ότι χρειάζομαι περίπου 1 ώρα και ένα τέταρτο για να φτάσω Γαλάτσι και μου βγαίνει η πίστη με το σιχαμένο 608 και τους ανθρώπους που έχουν τσακωθεί με το ντους. Επίσης εκνευριστική η ριμαδοκίνηση στην Πατησίων και Γαλατσίου.

Το καλό είναι ότι σιγά σιγά ανακαλύπτω άλλο ένα προάστιο της Αθήνας. Κωλοχαίρομαι όπως κάποτε που τριγύρναγα π.χ. μόνη στα Εξάρχεια και κατέγραφα στο μυαλό μου εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα. Μέχρι τώρα έχω ανακαλύψει: όμορφα και βολικά παγκάκια κοντά στο φροντιστήριο :P, μαγαζάκια με ΣΟΥΠΕΡ τιμές [πήρα πιτζάμες με 10 ευρώ σήμερα], Papagalino για να τσακίζω καμιά σοκολατίνα ενώ διαβάζω, φαγάδικα που με βάζουν σε πειρασμούς στο βραδινό σχόλασμα, τεράστια πεζοδρόμια. Τους κατοίκους δεν τους έχω ψυχολογήσει ακόμα. Θα δούμε προσεχώς.

Always look on the bright side of life λοιπόν παιδιά! Αν δεν ψάξουμε να βρούμε μικρά όμορφα πραγματάκια στην πόλη μας, τότε θα μας καταπιεί η μαυρίλα.

Φιλιά πολλά και stay heavy \m/