Πόσες φορές έχουμε πει έναν άνθρωπο ζώο πάνω στα νεύρα μας, είτε από μέσα μας είτε στα μούτρα του/της.
Χωρίς όμως να καταλαβαίνουμε πόσο άδικο είναι αυτό για τα ίδια τα ζώα, τα οποία μας δίνονται ολοκληρωτικά με αντάλλαγμα και μόνο την αγάπη μας.
Οι άνθρωποι όμως είναι άλλη κατηγορία. Έχουν άλλα κίνητρα, κάνουν καχύποπτες σκέψεις, πετάνε προσβολές, αντιδρούν με τελείως απρόβλεπτο τρόπο, ζητούν άπειρα ανταλλάγματα.
Πολύ φοβάμαι ότι έχει ξεχαστεί η απλότητα και αγνότητα ορισμένων συναισθημάτων και ο σεβασμός. Άραγε πόσοι/πόσες υπάρχουν εκεί έξω που να χαρακτηρίζονται ακόμα απ'αυτά τα πράγματα; Και οι λίγοι που θα υπάρχουν βέβαια ίσως να θεωρούνται απ'τους πολλούς αφελείς και ονειροπόλοι που ζουν στον δικό τους κόσμο. Είναι πανεύκολο να χαρακτηρίσουμε κάποιον αφελή, ρομαντικό ή ακόμα και βλάκα επειδή δεν σκέφτεται και δεν αντιμετωπίζει τις καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο μ'εμάς. Είναι τόσο μα τόσο εύκολο να βάζουμε ταμπελάκια από δω και από κει και να μην το ψάχνουμε περισσότερο.
Αυτό που μ'αρέσει σε μερικά ζώα είναι η αφοσίωσή τους, η ηρεμία τους, η αγάπη που προσπαθούν να εκφράσουν με ένα απλό τρίψιμο γύρω απ'το πόδι μας, με ένα γουργουρητό ή ένα χαρούμενο γάβγισμα. Ή το γεγονός ότι όσο ζουν θα είναι εκεί για μας, στο πλευρό μας, στην αγκαλιά μας και θα μας κοιτάνε στα μάτια. Γιατί πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια...
Ναι, αναζητώ στη ζωή μου μια απλότητα και γαλήνη που τελικά διαπιστώνω ότι μου έλειπε καιρό τώρα. Πλέον ξέρω τί θέλω, ξέρω ποιά είναι τα όρια της ανεκτικότητας και της υπομονής μου. Αλλά δεν ξέρω αν ποτέ θα καταφέρω να βρω αυτό που θέλω :P ίσως στην αγκαλιά μιας γάτας, ποιός ξέρει;
