Παρακμιακά Χαϊκού

Ω! Μια τιμονιέρα Wii!

Ήρθε το τέλος?

Ας φάω ένα μελομακάρονο.

Μάνα ωραία βασιλόπιτα!

Βρήκα το φλουρί...

...not!

Βρήκα όμως ταξιτζή.

"Πατέρα πέτα με στο κέντρο."

"Ας τσουγκρίσουμε πρώτα."

Πατατάκια, μπύρα, "Heavy Cross"

Διάθεση για λίκνισμα στον ρυθμό?

Μηδέν.

Περπάτημα Θεμιστοκλέους.

Πέρασαν οι πρώτες 3:30 ώρες μες στο 2010.

Now what?

Γιορτάζω.

Υποτίθεται πρέπει να χαμογελώ.

Ας πιω δεύτερο ποτό στο Mo Better.

Ξανά το "Heavy Cross" ρε πούστη.

Σκάσε Ditto.

Βάλτε NIN.

Στο πατάρι του κλαμπ.

Άλλαξαν τους καναπέδες.

Κρέπες να φάνε.

Πήγε 5:30.

Τον πούλο.

Θέλω φραπέ.

Η τύχη χαμογέλασε.

Στο διπλανό τραπέζι.

Μπουγάτσα και Σαλαμάνδρα.

Ομιλίες, γελάκια, βρισίδι, αγκαλιές, ευχές.

Ας φύγουμε σιγά σιγά.

Η νέα μέρα μας χτυπά την πόρτα.

Στο φανάρι κλέφτης την έχει στήσει.

Άτυχη κοπέλα.

Ιπτάμενη γόβα στιλέτο που όμως αστοχεί.

Φτηνά την γλιτώσαμε κορίτσια.

Γρήγορα για το μετρό.

Ασφάλεια?

Περπάτημα προς το σπίτι.

Πουλάκια τιτιβίζουν.

ΣΚΑΣΤΕ.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι.

Το τιτίβισμα συνεχίζεται.

Δεν θέλω ν'ακούω.

Στεγνός λαιμός.

Άδειο στομάχι.

Περίεργη αίσθηση.

_________καλημέρα και καλή χρονιά_________

Depression mode: on

Τα παραδέχτηκα στον εαυτό μου, έκανα στην άκρη τον τεράστιο εγωισμό και την περιφάνεια μου και βρήκα το θάρρος να τα πω επιτέλους.
Μόνο που αυτό φάνταζε εγκληματικό.

Έπρεπε να το βουλώσω και να τα κρατήσω για πάντα μέσα μου.

Αντιθέτως, εγώ επέλεξα να πιάσω πάτο για ένα άτομο. Κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ για κανέναν.

Τι πάτο; Πιο κάτω κι απ'τον πάτο έφτασα για χάρη των συναισθημάτων μου.
Για χάρη της γαμημένης της αγάπης.

Τα εξέφρασα, ένιωσα τόσο μα τόσο fragile, μετά ένιωσα μουδιασμένη και άδεια και απίστευτα πληγωμένη.

Ξέρετε τι είναι να σας λέει κάποιος ότι η καλύτερη ανάμνηση του παρελθόντος σας ήταν απλά ένα ψέμα; Προϊόν της υποκρισίας και του οίκτου κάποιου προς το άτομό σας;

Φέρθηκα με ειλικρίνεια και όμως καταδικάστηκα και ένιωσα σκουπίδι.

Μαζί με τις 9 Οκτώβρη 2008, το χτεσινό βράδυ μπαίνει στο No1 των χειρότερών μου εμπειριών.

Απογοήτευση πλήρης, απελπισία μ'έχει πιάσει.

Νιώθω σαν να μην αξίζω τίποτα.

Σαν νά'μαι απλά ένα αντικείμενο που μετά το πετάς στο καλάθι των αχρήστων και το διαγράφεις απ'την μνήμη σου.

Και σιγά μην πνίξω την θλίψη μου στο ποτό ή σε κάποια άλλου είδους τρέλα.

Δεν θα μεθύσω ποτέ και για κανέναν.

Όποιος με πληγώνει δεν το αξίζει να καταστρέψω το συκώτι μου για χάρη του.

Μεθάω με το "Black Clouds & Silver Linings" των Dream Theater αυτή την στιγμή.

Το συμπέρασμά μου:
Η ειλικρίνεια δεν αναγνωρίζεται suckers! Βουλώστε το, κάντε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, κρύψτε τα συναισθήματά σας για νά'χετε σούπερ ντούπερ σχέσεις με τους γύρω σας, γίνετε υποκριτές και ζήστε την γαμάτη ζωή σας να κυλάει ήρεμα κι ωραία. Βουλώστε το, κρατήστε τα όλα μέσα σας, να σας πνίγουν μια ζωή μέχρι που μια πτώση απ'τον 9ο θα φαντάζει τόσο μα τόσο ελκυστική.