Η απόσταση, μέρος 1ο (γιατί έχω ακόμα να βιώσω αρκετά μάλλον)

Δεν γνωρίζω πόσοι από σας κάνετε συνειδητά σχέσεις εξ'αποστάσεως και γουστάρετε, πάντως εγώ δεν θα τό'κανα ποτέ. Τον άνθρωπό μου τον θέλω κοντά μου οπωσδήποτε. Δεν γουστάρω η επαφή μας νά'ναι μόνο μέσω msn και κινητών τηλεφώνων, δεν θα το άντεχα...

Και από χθες είμαι στην δυσάρεστη θέση να βιώνω αναγκαστικά την αλλαγή και την απόσταση, μιας που ο φαντάρος πήρε μετάθεση στο τελευταίο παγωμένο χωριό του Έβρου και ένας θεός ξέρει πότε θα τον ξαναδώ. Πραγματικά δεν ξέρω πώς και αν θα τα καταφέρουμε και οι 2 μας. Για μένα είναι μεγάλη δοκιμασία που όμως δεν γίνεται να την γλιτώσω.

Σε κάποιον/α που έχει ξαναπεράσει παρόμοια κατάσταση ίσως να μην του/της φαίνεται βουνό αλλά εγώ έχω αρχίσει να νιώθω ένα απίστευτο κενό μέσα μου σε συνδυασμό με μια ανησυχία και θλίψη. Μου έχει φύγει η διάθεση και δεν ξέρω πώς θα πηγαίνω πλέον στη δουλειά. Τα παιδιά δεν πρέπει να με δουν έτσι και να τα επηρεάσει η δική μου νταουνιασμένη φάτσα. Και εννοείται δεν μπορώ να λέω συνέχεια στον φαντάρο ότι μου λείπει και ότι ανησυχώ για το πώς περνάει. Πρέπει να εμψυχώνω και τον ίδιο. Ουφφφφφ ας πάρω μια ανάσα.

Επίσης, γαμώ την γκαντεμιά μου, υπάρχει κωλόμπαρο στο χωριουδάκι. Και έτσι ζηλιαρόγατο που είμαι άαααντε να προσπαθήσω να μην σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Το θετικό είναι ότι ενημερώθηκα πως οι Βουλγάρες που δουλεύουν εκεί είναι μέτριες ή κάτω του μετρίου :P πάλι καλά να λέμε.
Αυτή την στιγμή στο μυαλό μου δίνουν μάχη η δεσποινίς Εμπιστοσύνη με την δεσποινίς Ανησυχία/Ζήλεια. Δεν ξέρω ποια θα νικήσει στο τέλος :P


AAAAAAAAAAARGHHHHHH ΑΤΙΜΟ ΦΑΝΤΑΡΙΛΙΚΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!