Αυχενικό θα πάθω!

*ντάπα ντούπα*

*Dark Tranquillity mode on*

The Gallery \m/ απόλαυσηηηη

Για να πάει καλά η υπόλοιπη μέρα.

Πέταμα στα παλιά, ήρθαν τα καινούργια

Σήμερα πέταξα τα πολυαγαπημένα μου μαύρα Underground μποτάκια. Ξέρετε, αυτά που από μέσα είχαν σχέδιο σκακιέρα και απ'έξω στο πλάι είχαν κάτι μικρά ζάρια κάτω κάτω.

6 χρόνια τά'χα αυτά τα παπουτσάκια, μαζί τους έβγαλα το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο και τους πρώτους μήνες στη δουλειά. Με συνόδεψαν σε περιπάτους, σε συναυλίες, σε κλαμπ/μπαρ, σε ραντεβού. Άντεξαν βροχές, πάγο, λάσπες, άμμο. Μαζί κάναμε πολλά χιλιόμετρα και δεν μ'απογοήτευσαν ποτέ.

Ώσπου πριν μια βδομάδα διαπίστωσα ότι άνοιξαν στο πλάι :-( Ε και δεν μπορώ να κυκλοφορώ με σκισμένα παπούτσια, κι ας είναι και μόδα. Οπότε σήμερα έκανα μια ατελείωτη γύρα στα μαγαζιά [από Εξάρχεια μέχρι Μοναστηράκι] και έψαχνα να βρω τα ίδια ή σχεδόν ίδια Underground μποτάκια. ΤΙΠΟΤΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!! Σαν νά'ψαχνα ψύλλο στ'άχυρα. Αφού είχα φάει όλη την Αθήνα τελικά κατέληξα στα Prime Timers στην Ηφαίστου+πήρα από κει ένα ζευγάρι All Star που μου θύμιζαν τα παλιά μου παπουτσάκια. Κατάμαυρα All Star φυσικά, γιατί δεν μου αρέσουν αυτά που έχουν άσπρο μπροστά :-P

Με την ευκαιρία που κατέβηκα στα μαγαζιά πήρα δώρα για μπαμπά, μαμά, γιαγιά και μετά επέστρεψα σπίτι πεινασμένη και χαζοχαρούμενη.

Χαμός από κόσμο στο κέντρο ε!! Ούτε Σάββατο νά'ταν!

P.S.: Αγόρασα τον τελευταίο δίσκο των Shadow Gallery. ^_^

Και η επιστροφή

Με λίγα λόγια:

23/12: Σκούπισμα, ξεσκόνισμα, σφουγγάρισμα, στόλισμα εξοχικού μέχρι 3 το πρωί/βράδυ.

24/12: Κουζίνα γεμάτη φαγητά που δεν τρώω [βλ. αρνί, σουφλέ κλπ.]. 35 άτομα καλεσμένοι, 4 τραπέζια, παιδάκια να τρέχουν εδώ κι εκεί και το Εργαλείο σε σέρβις με 10ποντη γόβα και φορεματάκι.

25/12: Παίρνω τα πονεμένα πόδια μου και κάνω μια βόλτα στο χωριό, να ρουφήξω οξυγόνο και να δω κανα προβατάκι. Πάρλα στο τηλ. με τα κορίτσια και μετά πίσω στο σπίτι να συνεχίσω με την μάνα την τακτοποίηση του χάους.

26/12: Μπροστά στην Amiga+στο Wii απ'το μεσημέρι μέχρι το βράδυ. Και φυσικά πακετάρισμα για την επιστροφή και ξεστόλισμα του σπιτιού [το ριμάδι είναι μεγαλούτσικο].

27/12: Ξύπνημα με το φάλτσο ψάλσιμο που ακούγεται απ'την εκκλησία δίπλα μας. @#$%, γάλα, μελομακάρονο, φόρτωμα αυτοκινήτου και βουρ για την Αθήνα πάλι.

Γενικά κούραση. Στο χωριό δεν είναι να πηγαίνουμε να οργανώνουμε γιορτή. Γίνεται ο χαμός, τρελή φασαρία. Καλή φάση είναι μόνο όταν πηγαίνουμε χαλαρά στο άσχετο κανα 3ήμερο ή και παραπάνω.

Μπάι μπάι

Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι στο χωριό.

Οπότε εύχομαι Merry X-Mas [σε όσους πιστεύουν...γιατί εγώ είμαι άθεη :P].

Άντε, ας ξεκουραστούμε και λίγο αυτές τις μέρες!

Σι γιου!

Στέι χέβι!

\m/

Μα πώς δεν την είχα δει τόσο καιρό?!

Σε τι πράγμα να πρωτοαναφερθώ? Στις έξοχες ερμηνείες? Στα έντονα συναισθήματα κατά την διάρκεια της ταινίας? Στην ατμόσφαιρα που άγγιζε τα όρια της ποίησης? Ή στο εκπληκτικό soundtrack? Ο Wong Kar-Wai έκανε το θαύμα του. Με πολύ καλούς ηθοποιούς στην διάθεσή του μας έδωσε ένα διαμάντι. Δείτε την!!

Ένα quote θα σας δώσω μόνο απ'την ταινία:

Love is all a matter of timing.
It's no good meeting the right person too soon or too late.
If I'd live in another time or place...
...my story might have had a very different ending.

Πόσο αληθινό...

Dark soul's night

"Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" έπαιζε στο ραδιόφωνο του ταξί. Ο Πέτρος γέλαγε από μέσα του και είχε ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπό του που όμως δεν φαινόταν μες στο σκοτάδι. Σκέψεις ανακατεμένες με συναισθήματα στριφογύριζαν μέσα του και ήθελε απλά να ανοίξει το στόμα του και να πει κάτι, όχι απαραίτητα να φωνάξει. Όμως δεν έβγαινε λέξη, ένιωθε την λαλιά του νά'χει κοπεί. Όπως είχαν κοπεί και τα πόδια του λίγες ώρες πιο πριν.

"Σταμάτα εδώ στην άκρη, πριν την Τοσίτσα." είπε τελικά και μετά βγήκε αργά απ'το ταξί.

Ένιωθε την ανάγκη να περπατήσει. Συχνά τα βράδια ο Πέτρος έφευγε απ'το σπίτι του και έκανε μεγάλους περιπάτους στο κέντρο μέχρι να δει τις πρώτες καθησυχαστικές ακτίνες του ήλιου. Έτσι και τώρα. Τα πόδια του πήγαιναν μόνα τους. Έστριψαν προς την Στουρνάρη και τον οδηγούσαν όλο ευθεία. Πέρασε και την πλατεία και άρχισε ν'ανεβαίνει τον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους κοιτώντας σκεπτικός προς τα κάτω. Σαν να εξέταζε το κάθε του βήμα.

Μ'αυτόν τον τρόπο περπατούσε ο Πέτρος όταν κάτι τον απασχολούσε πολύ, δεν ήθελε το βλέμμα του να αποσπάται από τυχόν περαστικούς ή φανταχτερά γκράφιτι και αφίσες. Χωρίς να το καταλάβει είχε ήδη ανέβει τα σκαλιά και είχε φτάσει στην άκρη του λόφου. Άνοιξε το βλέμμα του και είδε μπροστά του την νυχτερινή Αθήνα να απλώνεται και να λάμπει φορώντας τα γιορτινά της.

Εκεί στην άκρη του άρεσε να κάθεται πάντα με τον άνεμο να του παίρνει τα μαλλιά και να του τα ανακατεύει όπως κάποτε του τα ανακάτευε με ανέμελο τρόπο η Ίριδα. Μα τώρα πια είχε χαθεί και η Ίριδα και το κοντινό ευτυχισμένο τους παρελθόν. Ο Πέτρος άνοιξε το στόμα του και αυτή τη φορά φώναξε, έβρισε, ψιθύρισε. Και τα λόγια του τα πήρε ο αέρας την στιγμή που και ο ίδιος έπεφτε στο σκοτάδι.

Δεν ξέρουμε τι είπε τελικά ο Πέτρος. Ο μόνος μάρτυρας ήταν ένας σκύλος που είχε πάει και είχε σταθεί στοργικά και σιωπηλά δίπλα του. Και ο σκύλος έριξε το βλέμμα του κάτω, κατέβασε την ουρά του και τ'αυτάκια του και συνέχισε τον δρόμο του.

Βρισίδι, αυτοκτονία, εστιατόριο, Ρεζίν, Ναρούτο

Η μέρα μου ξεκίνησε με βρισίδι στο Γ12. Ένας πανηλίθιος κατέβαζε ατελείωτο βρισίδι στον οδηγό σε όλη την διάρκεια της διαδρομής. Η αιτία? Επειδή ο οδηγός ακολούθησε τους κανόνες και δεν επέτρεψε σε μια κυρία με καρότσι λαϊκής ν'ανέβει στο λεωφορείο. Επιτρέπονται μόνο αναπηρικά καροτσάκια και καροτσάκια μωρών. Για μισή ώρα ακούγαμε αυτόν τον επιβάτη να βρίζει με πανέμορφες λεξούλες τον εξαιρετικά υπομονετικό οδηγό. Δεν άντεξα και σε μια φάση γύρισα πίσω και τού'πα να σκάσει.

Στην συνέχεια μπήκα στο πολυαγαπημένο 608 και ανεβαίνοντας την Παπάγου πέτυχα αυτοκτονία σε εξέλιξη. Ένας μεσήλικας θα πηδούσε απ'το μπαλκόνι 5ου ορόφου. Χαμός από κάτω, αστυνομία, περίεργοι περαστικοί κλπ. Μην ρωτάτε, δεν ξέρω τι έγινε τελικά.

Φτάνω σχολή, κάνω απίστευτα γρήγορα τις δουλειές μου στην γραμματεία [κάποιος φούρνος σίγουρα γκρεμίστηκε] και μετά βρίσκω Φούντα, Μπουγάτσα και Σαλαμάνδρα και πάμε εστιατόριο. Αχ. Αυτή η μυρωδιά μου είχε λείψει απίστευτα. Τώρα πια μου βρωμάει, αλλά στην διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων μού άνοιγε την όρεξη :-P Καθίσαμε λοιπόν με τις ώρες και λέγαμε την μία μαλακία μετά την άλλη, τα νέα μας και όχι μόνο. Πέτυχα και άλλον έναν φίλο εκεί πέρα.

Έπειτα είχαμε ορεξούλες για καφέ. Μπαίνουμε στο λεωφορείο για κέντρο και ξεσπάει μια νεροποντή άστα να παν. Οι δρόμοι έγιναν ποτάμια σε δευτερόλεπτα κι εμένα μ'έπιασε απελπισία γιατί φαινόταν ότι θα ακυρωνόταν κάτι που είχα κανονίσει για μετά. Και ναι, ακυρώθηκε. Οπότε πήγα με τα γκερλς στην Ρεζίν να θυμηθούμε τα παλιά. Κόλαση αυτή η ζεστή σοκολάτα.

Μετά έκανα κάτι βολτούλες στο κέντρο και ξαναπήρα το Γ12 για την επιστροφή. Κορυφαία στιγμή: Μας προσπερνάει ένας με μηχανάκι κραυγάζοντας "ΝΑΡΟΥΤΟ ΝΑΡΟΥΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ".

The end.

Μπρρρρρρρρρρ

Κρυώνω και μ'αρέσει.

Ξέρω ότι στο χωριό θα φάω αρκετό κρύο τα Χριστούγεννα. Ο πατέρας μου θέλει να κάνει μετά από χρόνια την γιορτή του στο χωριό κι εγώ θα ακολουθήσω μιας που δεν έχω και τίποτα καλύτερο να κάνω+επειδή στο χωριό ηρεμώ.

Θέλω να βρω και χιόνι, θέλω να το νιώσω να μου παγώνει τις άκρες των δαχτύλων μου και μετά να τρέχω μπροστά στο τζάκι για να τα ζεστάνω.

Θέλω να μυρίσω το ψωμί στον φούρνο με τα ξύλα και να δοκιμάσω το σπιτικό γιαούρτι απ'τα προβατάκια των θείων.

Είμαι παιδί της πόλης, όμως και η Αρκαδία είναι πειρασμός τέτοια εποχή.

Γκαντ Ιζ εν Άστρονατ

Πολύ μ'αρέσουν αυτές οι post-rock καταστάσεις. Το άλμπουμ τα σπάει, είναι γεμάτο μελωδίες που μου φέρνουν 1000 διαφορετικά πράματα στο μυαλό. Από δυσάρεστες στιγμές μέχρι κάτι ανέμελα καλοκαίρια. Και τώρα πριν πάω για δουλειά, το άκουσμα του άλμπουμ μου προσφέρει μια γαλήνη. Ελπίζω το C1 να μην μου την ταράξει όμως :P

Κάτι μου λείπει ρε γαμώτο...πεθύμησα τις βόλτες που έκανα στα διάφορα μουσεία. Πρέπει να τις ξαναβάλω στο πρόγραμμά μου. Και θέλω επιτέλους να δω κι εγώ το νέο μουσείο της Ακρόπολης. Ουφφφ τι να πρωτοκάνω :-/

Δεν βρίσκω τίτλο

Άλλη μια βροχερή μέρα. Ίσως για τον Αλέξανδρο αυτή τη φορά.
Μακάρι να γινόντουσαν ειρηνικές διαδηλώσεις. Σιωπηλό πένθος για το παιδί.. Έτσι θα κατέβαινα κι εγώ ν'αφήσω ένα λουλούδι στην Μεσολογγίου.
Τώρα με τους αστυνομικούς νά'ναι καχύποπτοι με τον καθένα και τις εξακριβώσεις στοιχείων και τα κλομπ σε ετοιμότητα πώς να το κάνω αυτό? Η υπερβολή δεν έχει όρια πια.
Ειρήνη γαμώτο μου. Και απ'τις 2 πλευρές όμως.

Μα θέλετε να ξαναγίνουν τα περσινά δεκεμβριανά? Και αν ναι, γιατί? Βλέπω ότι η βία φέρνει βία. Δεν βλέπω κάτι το θετικό.

Και η ζωή συνεχίζεται...

Χάρηκα που βρέθηκα στο Fox χθες το βράδυ, έστω για λίγο. Χάρηκα που το μυαλό μου έφυγε απ'τα προβλήματα. Χάρηκα που είδα familiar faces. Χάρηκα που χόρεψα με την μπουγάτσα. Χάρηκα με την ευτυχία της καρύδας. Χάρηκα που η ζωή μας δεν έχει μόνο σκοτεινές όψεις.

Retro games