Γύρισα σήμερα, με 7-8 μποφοράκια, έτσι να γουστάρουμε \m/ [ναι, λατρεύω το ταξίδι με το καράβι ειδικά όταν κουνάει.]
Είχα να πάω Σκύρο 8 χρόνια και φυσικά αυτές οι 5 μέρες που πέρασα στο νησί δεν ήταν αρκετές :-/ κι ας ήταν τέλειες.
Μόλις πάτησα το πόδι μου στο νησί ένιωσα άλλος άνθρωπος, σαν να έφυγε [σχεδόν] όλος ο θυμός που ένιωθα τον τελευταίο μήνα, σαν να βρήκα την Ιθάκη μου, σαν να καθάρισε ο αέρας το μυαλό μου, σαν να άλλαξε η διάθεσή μου επειδή άλλαξα παραστάσεις και ταξίδεψα νοσταλγικά στα παιδικά μου χρόνια.
Αυτό το λευκό των σπιτιών [και το γκριζομπλέ "φριδάτσι" στην βάση του λευκού] και τα πανέμορφα καλντερίμια με έκαναν να νιώσω πιο αισιόδοξη. Έτσι πήρα την μηχανή και έβγαλα κάμποσες φωτογραφίες ενώ περιπλανιώμουν στην Μεγάλη Στράτα, στις καμάρες, ανάμεσα στα λευκά σπιτάκια, στον Μπρουκ, κάτω απ'το Κάστρο, στα Μαγαζιά, στην Καλαμίτσα και φυσικά στον "Αχιλλέα".
Αλλά δεν είναι μόνο τα ωραία τοπία που μου φτιάξαν το κέφι. Χάρηκα και συγκινήθηκα απίστευτα όταν συνάντησα θείους, θείες, ξαδέλφια κλπ. μετά από τόσα χρόνια. Όλοι τους τόσο φιλόξενοι και αμέσως να σε φιλέψουν. Και όλοι να δακρύζουμε στην θύμηση του παππού μου του Νίκου, που πέθανε πολύ πριν φτάσει στην κλασσική ηλικία που λες έναν άνθρωπο παππού. Δεν άντεξα, και μ'έπιασαν οι ευαισθησίες μου ακούγοντας ιστορίες για τον παππού μου που δεν τον χόρτασα ούτε εγώ ούτε τα παιδιά του.
Αλλά μετά τις συγκινήσεις ήρθαν και οι αστείες στιγμές και τα πειράγματα και οι βόλτες.
Έκανα τις βουτιές μου στα Μαγαζιά και στην Καλαμίτσα, μαύρισα λιγάκι αλλά και κοκκίνησα, κλασσικά, παρά το γεγονός ότι έβαζα συχνά αντιηλιακό :-P
Να σημειώσω ότι η παραλία στα Μαγαζιά γαμάει, και λόγω της τέλειας άμμου αλλά και λόγω του ωραίου κόσμου. Χιχι...άρχισαν να μαζεύονται οι τουρίστες, Γερμανοί στην πλειοψηφία τους. Ομολογώ ότι είχα ωραία θέα, αλλά εμένα μου άρεσαν περισσότερο οι ντόπιοι. Και όχι, δεν φλέρταρα κλπ κλπ..είχα άλλα πράματα στο μυαλό μου :-P.
Στην περιοχή Ράφτη στην Καλαμίτσα πέρασα δυο υπέροχα μεσημέρια με μπόοοοολικο φαΐ! Το μενού περιλάμβανε και μεγάλα μπολ με το αγαπημένο μου ξινοτύρι. Οκ, όσοι δεν τό'χετε δοκιμάσει δεν ξέρετε φυσικά τι χάσατε. Και άπλωνα το ξινοτύρι σε ψωμί ζεστό που είχε μόλις βγει απ'τον φούρνο με τα ξύλα. Ποοοο....δεν ήθελα τίποτα άλλο! Το τραπέζι είχε και σκυριανή φάβα, χόρτα, ψάρια φρέσκα, μακαρονάδα με θαλασσινά, κατσικάκι ντόπιο, μουσακά, σαλάτες κλπ. Νά'σαι καλά βρε θεία! Που ενώ τρώγαμε μπροστά μας είχαμε την θέα της θάλασσας της Καλαμίτσας και την δροσιά κάτω απ'την κληματαριά.
Μετά το απολαυστικό μεσημεριανό γεύμα πήγαμε στο λιμάνι της Λιναριάς και επιβιβαστήκαμε στον "Αχιλλέα" για να μας πάει στην Κύμη. Από εκεί πήραμε το ΚΤΕΛ για Αθήνα και ρωτούσα συνεχώς την μάνα μου αν είχε καμιά ένεση μορφίνης να μου κάνει. Η αιτία απλή: σε όλη την διάρκεια της διαδρομής ως την Αθήνα ακούγαμε Νταλκά FM["Μόνο λαϊκά"] και όταν χάθηκε το σήμα ο οδηγός έβαλε Derti FM. Ελπίζω να κατανοήσατε την τραγική κατάσταση [η οποία είχε επαναληφθεί και όταν ταξίδευα από Αθήνα για Κύμη].
Νοσταλγώ τους περίπατους στα στενάκια της Χώρας γαμώτο μου! Θέλω να πάω και να μείνω για πάντα εκείιιιιιιι!!!
Αχ Σκύρο μου...
ps.: for more pics click
here
